Μια τελευταία ματιά αιωνιότητας…
Τριγύρω, μόνο πανύψηλα βουνά και πυκνά δάση που κατηφορίζουν τις πλαγιές. Το τοπίο είναι σχεδόν τρομακτικό, γιατί η απεραντοσύνη γεμίζει τα πάντα. Ουρανός, βουνοκορφές χαμένες στα σύννεφα και ατέλειωτα, απόκρημνα βράχια που καταλήγουν σε βάθη ανυπολόγιστα· ο ήχος δε φτάνει ποτέ από εκεί κάτω και το ποτάμι που κυλάει μοιάζει με μια ακίνητη, γκρίζα, σιωπηλή λωρίδα.
Μοναδική παραφωνία σε αυτή τη θεϊκή σύνθεση, μια στήλη καπνού, πέρα στα ανατολικά. Αν και είναι δύο ή τρεις κορυφές μακρύτερα, φαίνεται καθαρά να ανεβαίνει προς τον καταγάλανο ουρανό σε ευθεία γραμμή, πότε πιο αραιή και ανοιχτόχρωμη και πότε πυκνότερη και μαύρη.
Αλλά μόνο ένα πολύ εξασκημένο μάτι ή κάποιος καλός γνώστης της περιοχής θα μπορούσε να δει ότι στη βάση αυτής της στήλης καπνού, σκαρφαλωμένο σε ύψος τουλάχιστον πέντε χιλιάδων ποδιών, υπήρχε ένα φρούριο ανθρώπων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου