Όσοι έχουν διαβάσει έστω και λίγο από την "Περγαμηνή με τους Τέσσερις Απόκρυφους Αποδέκτες", θα γνωρίζουν ότι η Δρακοφωλιά είναι μία από τις οχτώ πόλεις του Βασιλείου της Αράχνης. Για την ακρίβεια είναι η πιο απομονωμένη απ' όλες μιας και είναι χτισμένη στην πλέον απόκρημνη πλαγιά της οροσειράς Ντραγκούτ. Σήμερα ανεβάζω το πρώτο μέρος ενός διηγήματος το οποίο αφηγείται την ιστορία της. Τα όσα θα διαβάσετε εδώ δεν σχετίζονται άμεσα με την κεντρική πλοκή των βιβλίων, είναι περισσότερο επικουρικά για να ανατρέξει όποιος αναγνώστης θέλει περισσότερες λεπτομέρειες.
Η σκέψη μου γενικότερα είναι να ανεβάσω μερικά ακόμα "άτυπα κεφάλαια" στο ιστολόγιο, τα οποία θα συμπληρώνουν κομμάτια απ' τον κόσμο του "Βασιλείου της Αράχνης". Υπενθυμίζω ότι ηδη έχω ανεβάσει σε προηγούμενη ανάρτησή μου και ένα από τα πρώτα κεφάλαια του τρίτου (υπό έκδοση) τόμου ("Τέχνασμα δεμένο με άλλο Τέχνασμα"), το οποίο μπορείτε να διαβάσετε στο: http://kingdomofarachnida.blogspot.com/2008/12/36.html
Αν έπρεπε να τοποθετήσω κάπου την "Ιστορία της Δρακοφωλιάς", ίσως θα την έβαζα ανάμεσα στα κεφάλαια 53 και 54 των βιβλίων. Αρκετά με την εισαγωγή. Ορίστε και όπως πάντα οι παρατηρήσεις και τα σχόλια είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα.
Σε εκείνο το μέρος, σήμερα που έχουν περάσει εξήντα τρία χρόνια από το ξεκίνημα του πολέμου, περπατάς πάνω σε σκόνη και πάντα πρέπει να έχεις το νου σου, γιατί τα χαλάσματα κρύβουν πολλές παγίδες. Παγίδες που μπορεί να σε πληγώσουν και παγίδες που μπορεί να εγκλωβίσουν σαν δόκανα το θυμικό σου.
Από μακριά αν δει κανείς την πόλη, μπορεί και να τη μπερδέψει με σκαλισμένο απ’ τον άνεμο και τις βροχές κομμάτι μονόλιθου γιατί όλα τα σπίτια, οι αποθήκες και τα μέγαρα είναι σκαμμένα μέσα στον βράχο και επιπλέον έχει πολλά χρόνια να τα συντηρήσει κάποιος, έτσι ώστε αυτά σιγά σιγά επιστρέφουν στη φύση που τα γέννησε, γίνονται πάλι ψηφίδα του τοπίου.
Παλιά ζούσαν πολύβουοι άνθρωποι σε εκείνα τα γκρίζα σπίτια, οι οποίοι όμως δεν ήταν και εκείνοι που τα είχαν χτίσει. Είχαν φτάσει εκεί διασχίζοντας με πολλές στερήσεις και τα λιγοστά τους υπάρχοντα βουνά και χώρες, και είχαν βρει εκείνη την καστροπολιτεία εγκαταλελειμμένη στην απόκρημνη κορυφή του απόκρημνου βουνού. Αυτοί οι ρακένδυτοι και τυραννισμένοι ταξιδιώτες, μπήκαν στα καλοχτισμένα σπίτια, διάλεξε ο καθένας το δικό του και για να είναι όλοι χαρούμενοι και να αισθάνονται ασφαλείς, διάλεξαν με κλήρο έναν ανάμεσά τους και τον όρισαν για Πρίγκιπα. Από εκεί και έπειτα, ο Πρίγκιπας θα ήταν υπεύθυνος για τους νόμους, τους φόρους, το στρατό, τα κοπάδια, τις καλλιέργειες, την πίστη, τα πάντα. Και ο Πρίγκιπας επειδή είχε διαβάσει μικρός ένα παραμύθι για έναν δράκο που είχε τη φωλιά του στο ψηλότερο βουνό της Ντραγκούτ, αποφάσισε να ονομάσει την πόλη του «Δρακοφωλιά». Αυτά τα γεγονότα, όμως έγιναν παλιά, πολύ παλιά.
Όλα έμοιαζαν να κυλούν ρόδινα γιατί τα βράχια που περικύκλωναν τη Δρακοφωλιά δεν άφηναν μεγάλα περιθώρια στην πλεονεξία να αναπτυχθεί και ο εγωισμός δεν ήταν τότε, τόσο αναπτυγμένη έννοια. Και ο καθένας απ’ τους απλούς εκείνους ανθρώπους ασχολιόταν μονάχα με τις δουλειές του και τίποτε άλλο, όταν συνέβη κάτι που έκανε τους υπηκόους του Πρίγκιπα να θυμηθούν ότι δεν ήταν μόνοι στον κόσμο.
Είχαν περάσει κοντά δύο αιώνες απ’ τη μέρα που ο Πρίγκιπας ανέλαβε με κλήρο το θρόνο του, όταν ανέβηκαν στα βουνά κάποιοι άλλοι άνθρωποι προερχόμενοι απ’ τις πεδιάδες, διωγμένοι απ’ την πατρίδα τους και πεινασμένοι. Και είχαν τόσες συμφορές στα κεφάλια τους, που οι κάτοικοι της Δρακοφωλιάς είδαν στα πρόσωπά τους τα δικά τους πρόσωπα, όταν αυτοί περιπλανούνταν απάτριδες στα αφιλόξενα βουνά και δάση.
Οι υπηρέτες του Πρίγκιπα τους υποδέχτηκαν άδολα και τους φιλοξένησαν για όσο καιρό χρειάζονταν ώστε να γίνουν οι νεοφερμένοι επίσης υπηρέτες του Πρίγκιπα. Γιατί η πόλη συνέχεια αναπτυσσόταν σύμφωνα με τα πολύπλοκα σχέδια του Πρίγκιπα και πάντα υπήρχε ανάγκη για περισσότερα χέρια να δουλέψουν. Και το παλιό αίμα αναμείχθηκε με το καινούργιο, ώστε μετά από δυο τρεις γενιές δεν μπορούσες να διακρίνεις με βεβαιότητα ποιος καταγόταν από πού.
Πέρασαν ακόμα περισσότερα χρόνια. Οι κάτοικοι της Δρακοφωλιάς γερνούσαν και πέθαιναν, με εξαίρεση τον Πρίγκιπα, που τα χαρακτηριστικά του παρέμεναν σχεδόν αναλλοίωτα στο χρόνο. Μόνο το δέρμα του έμοιαζε λίγο να σαρακιάζει και οι γραμμές στο πρόσωπό του να βαθαίνουν. Αλλά επειδή αυτός ήταν ο εκλεκτός του κλήρου και επιπλέον τα σχέδιά του ωφελούσαν την πόλη, όλοι τον αγαπούσαν και υπάκουαν στις εντολές του.
Και τότε έγινε κάτι ακόμα που θύμισε στους κατοίκους της Δρακοφωλιάς ότι δεν ήταν μόνοι στον κόσμο. Θα ήταν περίπου δέκα αιώνες πριν το σήμερα, όταν αφίχθησαν στις πύλες της Δρακοφωλιάς, μερικοί απεσταλμένοι ντυμένοι με φανταχτερά ενδύματα και πλουμιστά άτια. Ανακοίνωσαν στον Πρίγκιπα ότι στα νότια της οροσειράς Ντραγκούτ υπήρχαν ακόμα εφτά πόλεις, μεγάλες και δυνατές, πλούσιες και πολιτισμένες. Και παρομοίωσαν την κάθε μια με πανίσχυρο χρυσαετό, που ανοίγει τα φτερά του πάνω απ’ την οικουμένη. Οι σεπτοί Άρχοντες των πόλεων αυτών, είχαν αποφασίσει να ενωθούν υπό έναν κοινό θυρεό, έτσι ώστε να μην υπάρξει ποτέ διχόνοια ανάμεσά τους και να βοηθάει η μία την άλλη.
Η σκέψη μου γενικότερα είναι να ανεβάσω μερικά ακόμα "άτυπα κεφάλαια" στο ιστολόγιο, τα οποία θα συμπληρώνουν κομμάτια απ' τον κόσμο του "Βασιλείου της Αράχνης". Υπενθυμίζω ότι ηδη έχω ανεβάσει σε προηγούμενη ανάρτησή μου και ένα από τα πρώτα κεφάλαια του τρίτου (υπό έκδοση) τόμου ("Τέχνασμα δεμένο με άλλο Τέχνασμα"), το οποίο μπορείτε να διαβάσετε στο: http://kingdomofarachnida.blogspot.com/2008/12/36.html
Αν έπρεπε να τοποθετήσω κάπου την "Ιστορία της Δρακοφωλιάς", ίσως θα την έβαζα ανάμεσα στα κεφάλαια 53 και 54 των βιβλίων. Αρκετά με την εισαγωγή. Ορίστε και όπως πάντα οι παρατηρήσεις και τα σχόλια είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα.
Ανάμεσα στα ΚΕΦΑΛΑΙΑ 53 και 54: Η ιστορία της Δρακοφωλιάς (Α' Μέρος)
Σε εκείνο το μέρος, σήμερα που έχουν περάσει εξήντα τρία χρόνια από το ξεκίνημα του πολέμου, περπατάς πάνω σε σκόνη και πάντα πρέπει να έχεις το νου σου, γιατί τα χαλάσματα κρύβουν πολλές παγίδες. Παγίδες που μπορεί να σε πληγώσουν και παγίδες που μπορεί να εγκλωβίσουν σαν δόκανα το θυμικό σου.
Από μακριά αν δει κανείς την πόλη, μπορεί και να τη μπερδέψει με σκαλισμένο απ’ τον άνεμο και τις βροχές κομμάτι μονόλιθου γιατί όλα τα σπίτια, οι αποθήκες και τα μέγαρα είναι σκαμμένα μέσα στον βράχο και επιπλέον έχει πολλά χρόνια να τα συντηρήσει κάποιος, έτσι ώστε αυτά σιγά σιγά επιστρέφουν στη φύση που τα γέννησε, γίνονται πάλι ψηφίδα του τοπίου.
Παλιά ζούσαν πολύβουοι άνθρωποι σε εκείνα τα γκρίζα σπίτια, οι οποίοι όμως δεν ήταν και εκείνοι που τα είχαν χτίσει. Είχαν φτάσει εκεί διασχίζοντας με πολλές στερήσεις και τα λιγοστά τους υπάρχοντα βουνά και χώρες, και είχαν βρει εκείνη την καστροπολιτεία εγκαταλελειμμένη στην απόκρημνη κορυφή του απόκρημνου βουνού. Αυτοί οι ρακένδυτοι και τυραννισμένοι ταξιδιώτες, μπήκαν στα καλοχτισμένα σπίτια, διάλεξε ο καθένας το δικό του και για να είναι όλοι χαρούμενοι και να αισθάνονται ασφαλείς, διάλεξαν με κλήρο έναν ανάμεσά τους και τον όρισαν για Πρίγκιπα. Από εκεί και έπειτα, ο Πρίγκιπας θα ήταν υπεύθυνος για τους νόμους, τους φόρους, το στρατό, τα κοπάδια, τις καλλιέργειες, την πίστη, τα πάντα. Και ο Πρίγκιπας επειδή είχε διαβάσει μικρός ένα παραμύθι για έναν δράκο που είχε τη φωλιά του στο ψηλότερο βουνό της Ντραγκούτ, αποφάσισε να ονομάσει την πόλη του «Δρακοφωλιά». Αυτά τα γεγονότα, όμως έγιναν παλιά, πολύ παλιά.
Όλα έμοιαζαν να κυλούν ρόδινα γιατί τα βράχια που περικύκλωναν τη Δρακοφωλιά δεν άφηναν μεγάλα περιθώρια στην πλεονεξία να αναπτυχθεί και ο εγωισμός δεν ήταν τότε, τόσο αναπτυγμένη έννοια. Και ο καθένας απ’ τους απλούς εκείνους ανθρώπους ασχολιόταν μονάχα με τις δουλειές του και τίποτε άλλο, όταν συνέβη κάτι που έκανε τους υπηκόους του Πρίγκιπα να θυμηθούν ότι δεν ήταν μόνοι στον κόσμο.
Είχαν περάσει κοντά δύο αιώνες απ’ τη μέρα που ο Πρίγκιπας ανέλαβε με κλήρο το θρόνο του, όταν ανέβηκαν στα βουνά κάποιοι άλλοι άνθρωποι προερχόμενοι απ’ τις πεδιάδες, διωγμένοι απ’ την πατρίδα τους και πεινασμένοι. Και είχαν τόσες συμφορές στα κεφάλια τους, που οι κάτοικοι της Δρακοφωλιάς είδαν στα πρόσωπά τους τα δικά τους πρόσωπα, όταν αυτοί περιπλανούνταν απάτριδες στα αφιλόξενα βουνά και δάση.
Οι υπηρέτες του Πρίγκιπα τους υποδέχτηκαν άδολα και τους φιλοξένησαν για όσο καιρό χρειάζονταν ώστε να γίνουν οι νεοφερμένοι επίσης υπηρέτες του Πρίγκιπα. Γιατί η πόλη συνέχεια αναπτυσσόταν σύμφωνα με τα πολύπλοκα σχέδια του Πρίγκιπα και πάντα υπήρχε ανάγκη για περισσότερα χέρια να δουλέψουν. Και το παλιό αίμα αναμείχθηκε με το καινούργιο, ώστε μετά από δυο τρεις γενιές δεν μπορούσες να διακρίνεις με βεβαιότητα ποιος καταγόταν από πού.
Πέρασαν ακόμα περισσότερα χρόνια. Οι κάτοικοι της Δρακοφωλιάς γερνούσαν και πέθαιναν, με εξαίρεση τον Πρίγκιπα, που τα χαρακτηριστικά του παρέμεναν σχεδόν αναλλοίωτα στο χρόνο. Μόνο το δέρμα του έμοιαζε λίγο να σαρακιάζει και οι γραμμές στο πρόσωπό του να βαθαίνουν. Αλλά επειδή αυτός ήταν ο εκλεκτός του κλήρου και επιπλέον τα σχέδιά του ωφελούσαν την πόλη, όλοι τον αγαπούσαν και υπάκουαν στις εντολές του.
Και τότε έγινε κάτι ακόμα που θύμισε στους κατοίκους της Δρακοφωλιάς ότι δεν ήταν μόνοι στον κόσμο. Θα ήταν περίπου δέκα αιώνες πριν το σήμερα, όταν αφίχθησαν στις πύλες της Δρακοφωλιάς, μερικοί απεσταλμένοι ντυμένοι με φανταχτερά ενδύματα και πλουμιστά άτια. Ανακοίνωσαν στον Πρίγκιπα ότι στα νότια της οροσειράς Ντραγκούτ υπήρχαν ακόμα εφτά πόλεις, μεγάλες και δυνατές, πλούσιες και πολιτισμένες. Και παρομοίωσαν την κάθε μια με πανίσχυρο χρυσαετό, που ανοίγει τα φτερά του πάνω απ’ την οικουμένη. Οι σεπτοί Άρχοντες των πόλεων αυτών, είχαν αποφασίσει να ενωθούν υπό έναν κοινό θυρεό, έτσι ώστε να μην υπάρξει ποτέ διχόνοια ανάμεσά τους και να βοηθάει η μία την άλλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου