"...Ο χρόνος λιγόστευε. Δεν κυλούσε πλέον όπως το ρετσίνι στον κορμό του πεύκου, αλλά όπως το μανιασμένο νερό στον καταρράκτη. Πέρα μακριά, στη μεγάλη ανατολική πόλη των ανθρώπων, εκεί όπου οι κορυφές των βουνών συναντούσαν τον ουρανό, πορφυρές αντανακλάσεις έβαφαν τα σύννεφα. Έπρεπε τώρα αρχαίοι σύμμαχοι να αφυπνιστούν, να αλλάξουν τις μορφές τους, να βγουν απ’ τις κρυψώνες τους στα βάθη των σπηλαίων και να πολεμήσουν ξανά απέναντι στον τρομερό εχθρό, που πριν από εκατόν είκοσι εφτά χρόνια είχε περάσει απ’ το πηγάδι και είχε έρθει στην επιφάνεια αυτού του κόσμου..."
Το δεύτερο απόσπασμα, πάλι βρίσκεται κοντά στο τέλος του βιβλίου και περιγράφει τις στιγμές πριν από μία κρίσιμη μάχη.
"...Το σιδερένιο φανάρι που κρεμόταν στην οροφή, είκοσι πόδια πάνω απ’ τα κεφάλια τους, ταλαντεύτηκε βίαια σαν εκκρεμές, ενώ πέτρες και σκόνη έπεσαν στις περικεφαλαίες των αντρών, που ήδη ένιωθαν το κουράγιο τους να φυλλορροεί. Στους τοίχους γύρω τους, ξετυλίχτηκαν σαν φίδια δεκάδες ρωγμές. Καθώς επικρατούσε ξανά μια αφύσικη ηρεμία, οι στρατιώτες προσπαθούσαν να μαντέψουν αν ο εχθρός επιτίθετο στην πόλη ή αν απαντούσε με τυφλές βολές στον αντιπερισπασμό του Μέγα Στρατηγού. Η ατμόσφαιρα είχε κάτι απ’ τη νηνεμία πριν την κατακλυσμιαία καταιγίδα. Υπήρχαν άτομα που έπαιρναν μέρος σ’ εκείνη την αποστολή για τους δικούς τους, ενδόμυχους λόγους και κάποια απλώς επειδή είχαν γεννηθεί με την εξουσία άλλων να διαφεντεύει τη ζωή τους. Καθώς, όμως, το τέλος πλησίαζε, οι σκέψεις των περισσότερων ενώνονταν κάτω απ’ τη φιλόξενη και παρήγορη σκέπη του Θεού..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου